Maya Fridman

Musicus, medium, priesteres. Voor Maya Fridman (1989) betekenen deze woorden nagenoeg hetzelfde. Muziek is magie, vindt ze. En als uitvoerder neemt ze het publiek graag mee naar die andere, magische wereld. Zo maakt ze van elk concert een bijna religieus ritueel.

Welbeschouwd zijn er twee Maya’s. De klassieke Maya studeerde cello in Rusland en Nederland. Ze won in 2019 de Dutch Classical Talent Award, een betrouwbare graadmeter voor muzikaal meesterschap. Hier was een celliste die meer in haar mars had dan het geijkte repertoire. Ze kreeg een residentie aangeboden in de Utrechtse concertzaal TivoliVredenburg. Ook de festivals Gaudeamus en November Music gaven haar de vrije teugel. Ze speelde cello en zong, prevelde en gilde, stak kaarsen aan en wekte geuren op.

En gaandeweg groeide er een tweede Maya: de alternatieve. Die schrijft als een singer-songwriter haar eigen tekst en muziek. In 2023 verscheen haar eerste alternatieve album, The Power of Indifference, op haar lijflabel TRPTK. Hoor hoe ze door verre muzikale streken dwaalt, van elektronica tot gothic en pop. Hoor hoe ze teksten fluistert als in een koortsdroom. Vraag haar die alternatieve wereld te beschrijven, en ze zegt: ‘duister…’

Maar ze keert de echte wereld niet de rug toe. Ze werkt bijvoorbeeld graag samen met andere kunstenaars. Dat kan een componist zijn als Jan-Peter de Graaff, van wie ze het celloconcert The Forest in April in première bracht. Of Tomoko Mukaiyama, de piano fashionista. Of LudoWic, een audiovisuele tovenaar.

En soms dringt de wereld met geweld haar leven binnen. Na de Russische aanval op Oekraïne organiseerde ze benefietconcerten. Ze richtte de stichting TRIDA op, voor hulp aan kunstenaars in nood. Daarnaast is er een Maya Fridman Foundation, voor avontuurlijke, multidisciplinaire projecten. En dan werkt ze ook nog aan een proefschrift. Onderwerp: de ritualisering van de concertpraktijk. Want alles vloeit samen bij Maya Fridman. Musicus, medium, priesteres.